از کم شنوایی و ناشنوایی چه می‌دانیم؟

کم شنوایی ممکن است همه افراد را از نوزاد تا افراد 60 و 70 ساله تحت تاثیر قرار دهد. کم شنوایی علل مختلفی دارد، اما قرار گرفتن در معرض صدای بلند شایع‌ترین دلیلی است که افراد به این عارضه مبتلا می‌شوند. کاهش شنوایی معمولا برگشت‌پذیر نیست، اما جراحی برای درمان برخی مشکلات می‌تواند شنوایی را بهبود بخشد. همچنین وسایل کمک شنوایی مانند سمعک می‌تواند مشکل کم شنوایی را جبران کند.

کم شنوایی چیست؟

کم شنوایی زمانی اتفاق می‌افتد که اختلالی در سیستم شنوایی شما ایجاد شود. اگر کم شنوایی دارید، ممکن است در درک، پیگیری یا شرکت در مکالمات مشکل داشته باشید. شنیدن مکالمات تلفنی، شرکت در جلسات آنلاین یا دنبال کردن گفتگوها هنگام تماشای تلویزیون ممکن است برای شما سخت باشد.

کم شنوایی ممکن است بر توانایی شما در کار، برقراری ارتباط با دیگران و به‌طور کلی لذت بردن از زندگی تاثیر بگذارد. اغلب، کاهش شنوایی قابل جبران نیست. اما شنوایی‌شناسان که در تشخیص و درمان کم شنوایی تخصص دارند، به شما کمک می‌کنند تا بهتر بشنوید. آن‌ها با تجویز سمعک یا دیگر وسایل کمک شنوایی باعث می‌شوند کم شنوایی بر کیفیت زندگی شما تاثیر نگذارد.

به ناتوانی کامل یا جزئی در شنیدن صداها کم شنوایی می‌گویند. میزان این اختلال ممکن است ملایم، متوسط، شدید یا عمیق باشد. فرد مبتلا به کم شنوایی ملایم ممکن است در درک گفتار مشکلاتی داشته باشد، به‌ویژه اگر صداهای زیادی در اطراف وجود داشته باشد. افراد دارای کم شنوایی متوسط برای درک گفتار نیاز به سمعک دارند.

 

افراد مبتلا به کم شنوایی شدید تا عمیق برای برقراری ارتباط با دیگران از سمعک و لب خوانی کمک می‌گیرند. افرادی هم که کم شنوایی عمیق دارند، هیچ چیزی نمی‌شنوند و می‌توانند از سمعک، دستگاه کاشت حلزون و لب خوانی یا زبان اشاره کمک بگیرند. 

آیا کم شنوایی شایع است؟

بله همین‌طور است. بیش از 1 نفر از هر 10 نفر در ایالات متحده درجاتی از کم شنوایی دارند:

• تخمین زده می‌شود که 60000 نفر مبتلا به کم شنوایی در یک گوش هستند (کم شنوایی یک‌طرفه).
• 1 نفر از هر 3 نفر بزرگسال بالای 65 سال و تقریبا نیمی از بزرگسالان 75 سال و بالاتر مبتلا به کم شنوایی مرتبط با افزایش سن (پیرگوشی) هستند.
• از هر 1000 نوزاد، 2 نوزاد با نوعی کم شنوایی متولد می‌شوند.

انواع کم شنوایی

سه نوع کم شنوایی وجود دارد:

1. کم شنوایی انتقالی (هدایتی): در این کم شنوایی، چیزی مانع از عبور صدا از گوش خارجی (مجرای گوش) یا گوش میانی می‌شود.
2. کم شنوایی حسی‌عصبی: این کم شنوایی زمانی اتفاق می‌افتد که گوش داخلی شما در طول زمان آسیب می‌بیند. به‌ندرت، کم شنوایی حسی‌عصبی خیلی سریع اتفاق می‌افتد. فقط کاهش شنوایی حسی‌عصبی ناگهانی (SSHL) یا کری ناگهانی است که ممکن است یک‌باره یا در طی چند روز اتفاق بیفتد.
3. کم شنوایی مختلط: این نوع کم شنوایی زمانی اتفاق می افتد که هم‌زمان در گوش میانی یا خارجی (کم شنوایی انتقالی) و گوش داخلی (کم شنوایی حسی‌عصبی) مشکل دارید.

علائم کم شنوایی

بیشتر افراد به‌تدریج شنوایی خود را از دست می‌دهند، حتی ممکن است متوجه آن نشوند. به‌طور کلی، ممکن است مبتلا به کم شنوایی باشید، اگر:

• شما اغلب از مردم می‌خواهید که جملات را تکرار کنند.
• در پیگیری مکالمه مشکل دارید، به‌خصوص زمانی که با تلفن یا در محیطی پُر سروصدا مانند رستوران هستید.
• شما فکر می‌کنید دیگران زمزمه می‌کنند.
• شما نمی‌توانید برخی از صداهای بلند مانند آواز پرندگان را بشنوید.
• باید صدای تلویزیون، رایانه یا تبلت خود را بلند کنید.
• شما وزوز گوش دارید (صدای زنگ در گوشتان).
• ممکن است گوش شما درد کند (گوش درد).
• احساس می‌کنید فشار یا مایعی در داخل گوش شما وجود دارد.
• مشکل تعادل یا سرگیجه دارید.

علائم کم شنوایی در نوزادان و کودکان

به‌نظر می رسد نوزادانی که مبتلا به کم شنوایی هستند، برخی صداها را می‌شنوند، اما برخی دیگر را نه. آن‌ها ممکن است:

• عدم مشاهده رفلکس استارتل (بازشدن و دور شدن ناگهانی دست‌ها و انگشتان از بدن) به صداهای بلند
• پس از 6 ماهگی به سمت منبع صدا نمی‌چرخد.
• تا سن 1 سالگی کلماتی مانند «ماما» یا «بابا» را نمی‌گوید.
• وقتی اسمش را صدا می‌زنیم، عکس‌العمل نشان نمی‌دهد.

کودکان مبتلا به کم شنوایی ممکن است:

• زیاد «ها» می‌گوید.
• در یادگیری گفتار نسبت به کودکان هم سن خود تاخیر دارد.
• گفتار ناواضح داشته باشند.
• دستورهای گفتاری را انجام نمی‌دهد.
• صدای تلویزیون را زیاد می‌کند.

علل کم شنوایی 

برخی بیماری‌ها یا عوامل مختلفی ممکن است باعث کاهش شنوایی شود. برای مثال، قرار گرفتن کوتاه مدت یا ناگهانی در معرض سروصدای بسیار بلند – مانند شرکت در کنسرت با صدای بلند – ممکن است بر شنوایی شما تاثیر بگذارد.

علل کم شنوایی انتقالی عبارتند از:

• تجمع جرم گوش که در مجرای گوش شما.
• تجمع مایع در گوش میانی به‌دلیل سرماخوردگی یا آلرژی.
• عفونت گوش میانی (اوتیت میانی).
• گوش شناگر (اوتیت خارجی).
• مشکلات شیپور استاش که مایع را در گوش میانی شما جمع می‌شود.
• پارگی پرده گوش.
• تومورهای گوش
• جسم خارجی در مجرای گوش. برای مثال، کودک شما در مواجهه با ظرف نخود فرنگی، ممکن است تصمیم بگیرد که نخود فرنگی را در گوشش بگذارد.
• بیماری‌های مادرزادی (بدو تولد) که بر نحوه شکل‌گیری گوش‌های میانی یا خارجی نوزادان تاثیر می‌گذارد.

علل کاهش شنوایی حسی‌عصبی عبارتند از:

• سالمندی.
• بیماری‌هایی مانند بیماری عروق کرونر (بیماری قلبی)، فشار خون بالا، سکته مغزی یا دیابت.
• داروهای اتوتوکسیک
• برخی از بیماری‌های ژنتیکی (ارثی).
• ضربه به سر.
• کم شنوایی ناشی از سروصدا. قرار گرفتن طولانی‌مدت در معرض صدای بلند، مانند کار در محیط بسیار پُر سروصدا مانند کارخانه‌ها و کارگاه‌های ساختمانی.
• عفونت‌های مادرزادی مانند سیتومگالوویروس (CMV).

کم شنوایی مختلط ترکیبی از کم شنوایی انتقالی و حسی‌عصبی است. یعنی گوش خارجی و میانی و همچنین گوش داخلی شما را تحت تاثیر قرار می‌دهد. برای مثال، اگر داروهایی مصرف می‌کنید که بر گوش داخلی شما تاثیر می‌گذارد و به‌طور تصادفی دچار پارگی پرده گوش شده‌اید، مبتلا به کم شنوایی مختلط هستید.

عوارض کم شنوایی

ابتلا به کم شنوایی ممکن است باعث شود که احساس کنید از دنیای اطراف خود جدا شده‌اید. ممکن است ناامید، تحریک‌پذیر یا عصبانی شوید. افراد مبتلا به کم شنوایی شدید ممکن است مضطرب یا افسرده شوند. کودکان مبتلا به کم شنوایی ممکن است در مدرسه مشکل داشته باشند و نمرات ضعیفی کسب کنند. همچنین مطالعات جدید ارتباط بین کاهش شنوایی در افراد مسن و زوال عقل را نشان می‌دهد.

سیستم شنوایی چگونه کار می‌کند؟

امواج صوتی وارد گوش می‌شوند، به مجرای گوش خارجی می‌روند و به پرده گوش که مرتعش می‌شود، برخورد می‌کنند. ارتعاشات ناشی از پرده گوش به سه استخوان معروف به‌نام استخوانچه‌های گوش میانی منتقل می‌شوند. این استخوانچه‌ها ارتعاشات را تقویت می‌کنند، ارتعاشات تقویت شده توسط سلول‌های کوچک مو مانندی در حلزون دریافت می‌شود. سپس اطلاعات از سلول‌های مویی و از طریق عصب شنوایی به مغز ارسال می‌شوند. مغز داده‌ها را پردازش می‌کند و آن را صدا تفسیر می‌کند.

ناشنوایی و گفتار

کم شنوایی با توجه به زمان بروز آن، توانایی گفتار را تحت تاثیر قرار می‌دهد.

کم شنوایی پیش از زبان‌آموزی

عدم توانایی شنیدن کامل یا جزئی پیش از یادگیری گفتار و زبان است. فردی با کم شنوایی قبل از زبان‌آموزی با ناهنجاری مادرزادی متولد شده یا شنوایی را در دوران نوزادی از دست داده است. در بیشتر موارد، افراد مبتلا به کم شنوایی پیش از زبان‌آموزی دارای والدین و خواهر و برادر شنوا هستند. همچنین بسیاری از آن‌ها در خانواده‌هایی متولد می‌شوند که از قبل زبان اشاره بلد نبودند. در نتیجه، آن‌ها نیز تمایل به پیشرفت آهسته زبان دارند. اگر پیش از 4 سالگی برای کودکان مبتلا به ناشنوایی قبل از زبان‌آموزی، کاشت حلزون انجام شود، می‌توانند زبان شفاهی را با موفقیت یاد بگیرند.

زبان شفاهی و توانایی استفاده از نشانه‌های اجتماعی خیلی به هم مرتبط هستند. به همین دلیل است که کودکان مبتلا به کم شنوایی، به‌ویژه کسانی که کم شنوایی شدید دارند، نه تنها ممکن است رشد تاخیری زبان را تجربه کنند، بلکه رشد اجتماعی کندتر را نیز تجربه می‌کنند. در نتیجه، کودکانی که کم شنوایی پیش از زبان‌آموزی دارند، ممکن است از نظر اجتماعی منزوی ‌شوند، مگر این‌که به موقع از سمعک یا دستگاه کاشت حلزون استفاده کنند و در کلاس‌های توانبخشی شرکت کنند.

کم شنوایی پس از زبان‌آموزی

بیشتر افراد کم شنوا مبتلا به کم شنوایی پس از زبان‌آموزی هستند. آن‌ها پیش از ابتلا به کم شنوایی، زبان گفتاری را یاد گرفته‌اند. عوارض برخی از داروها (داروهای اتوتوکسیک)، ضربه، عفونت یا بیماری ممکن است باعث از دست رفتن حس شنوایی شود. در بیشتر افراد مبتلا به کم شنوایی پس از زبان‌آموزی، کم شنوایی به‌تدریج شروع می‌شود.

اعضای خانواده، دوستان و معلمان ممکن است قبل از دیگران متوجه مشکل شنوایی شوند. با توجه به شدت کم شنوایی، فرد ممکن است مجبور به استفاده از سمعک، دریافت کاشت حلزون یا یادگیری لب‌ خوانی شود. افرادی که کم شنوایی را تجربه می‌کنند، با توجه به زمان بروز آن و مدت زمان پیشرفت آن با چالش‌های مختلفی روبرو هستند. آن‌ها ممکن است مجبور شوند از تجهیزات کمک شنوایی استفاده کنند، تحت عمل جراحی قرار بگیرند، زبان اشاره و لب خوانی را یاد بگیرند و از دستگاه‌های مختلف ارتباطی استفاده کنند. احساس انزوا مشکل شایعی است که گاهی‌اوقات ممکن است منجر به افسردگی و تنهایی شود. این وضعیت همچنین ممکن است برای اعضای خانواده، عزیزان و نزدیکان، که باید با کم شنوایی سازگاری داشته باشند، چالش‌هایی ایجاد کند. سوءتفاهم نیز ممکن است روی روابط فرد مبتلا به اختلال شنوایی و سایر دوستان و نزدیکان تاثیر گذارد.

کم شنوایی یک‌طرفه و دوطرفه

در کم شنوایی یک‌طرفه، فقط یک گوش دچار اختلال شنوایی است، در حالی که در موارد دوطرفه هر دو گوش دچار اختلال شنوایی است. چنانچه فرد مبتلا به اختلال شنوایی یک‌طرفه باشد، مشخص کردن منبع صدا ممکن است دشوارتر باشد، وقتی با کسانی که در هر دو گوش خوب می‌شنوند، مقایسه شود. همچنین درک آنچه دیگران می‌گویند وقتی سر و صدای زیادی در محیط هست، ممکن است سخت باشد. در محیط‌های نسبتا ساکت، فرد مبتلا به کم شنوایی یک‌طرفه از نظر توانایی‌های ارتباطی تقریبا با فردی که شنوایی طبیعی در هر دو گوش دارد، یکسان است.

نوزادانی که با کم شنوایی یک‌طرفه متولد می‌شوند دچار تاخیر در رشد گفتار می‌شوند. ممکن است در مدرسه تمرکز آن‌ها کمتر باشد. در فعالیت‌های اجتماعی نیز ممکن است چالش بیشتری نسبت به افراد دارای شنوایی طبیعی در هر دو گوش داشته باشند.

 

میزان کم شنوایی

میزان کم شنوایی به چهار سطح تقسیم‌بندی می‌شود:

• کم شنوایی ملایم: فرد فقط می‌تواند صداهای بین 25 تا 39 دسی‌بل (dB) را تشخیص دهد. آن‌ها ممکن است در درک کلماتی که دیگران می‌گویند، مشکل پیدا کنند، به‌خصوص اگر صدای پس زمینه زیاد باشد.
• کم شنوایی متوسط: فرد فقط می‌تواند صداهای بین 40 تا 69 دسی‌بل را تشخیص دهد. استفاده از حس شنوایی به تنهایی و بدون استفاده از سمعک بسیار دشوار است.
• کم شنوایی شدید: فرد فقط صداهای بلندتر از 70 تا 89 دسی‌بل را می‌شنود. این افراد برای برقراری ارتباط باید از سمعک استفاده کنند و از حس بینایی هم برای لب خوانی کمک بگیرند.
• کم شنوایی عمیق: هر کسی که نتواند صداهای کمتر از 90 دسی‌بل را بشنود، کم شنوایی عمیق دارد. برخی از افراد مبتلا به کم شنوایی عمیق، نمی‌توانند به‌هیچ‌وجه چیزی را بشنوند. ارتباط با استفاده از زبان اشاره، لب خوانی یا خواندن و نوشتن انجام می‌شود.

تشخیص کم شنوایی

بیمارانی که احساس کم شنوایی می‌کنند، ابتدا باید به پزشک مراجعه ‌کنند. پزشک با بیمار صحبت خواهد کرد و درباره علائم از جمله زمان شروع و بدتر شدن میزان آن سوال می‌کند، و این‌که آیا فرد همراه با کم شنوایی احساس درد دارد.

معاینه

پزشک با استفاده از اتوسکوپ، داخل مجرا و پرده گوش را معاینه می‌کند. موارد زیر ممکن است در طول معاینه تشخیص داده شود:

• انسداد ناشی از شی خارجی
• تجمع جرم گوش
• عفونت در مجرای گوش
• عفونت در گوش میانی، در صورت وجود برآمدگی در پرده گوش.
• کلستاتوم، رشد پوست در پشت پرده گوش در گوش میانی.
• مایع در مجرای گوش
• پارگی پرده گوش

پزشک درمورد شنوایی سوال خواهد کرد، از جمله:

• آیا اغلب از مردم می‌خواهید آنچه را که گفتند، تکرار کنند؟
• آیا درک مکالمات تلفنی سخت است؟
• آیا صدای زنگ در را نمی‌شنوید؟ اگر چنین است، آیا این اتفاق مکرر رخ می‌دهد؟
• وقتی چهره به چهره با مردم صحبت می‌کنید، آیا باید تمرکز کنید؟
• آیا تا به حال کسی به شما گفته است که ممکن است مشکل شنوایی داشته باشید؟
• آیا اغلب تشخیص این‌که صدا از کجا می‌آید، دشوار است؟
• وقتی چند نفر در حال گفتگو هستند، آیا درک این موضوع که یکی از آن‌ها به شما چه می‌گوید، سخت است؟
• آیا اغلب به شما گفته می‌شود که صدای تلویزیون و رادیو خیلی بلند است؟
• آیا درک صدای مردها از خانم‌ها آسان‌تراست؟
• آیا بیشتر روز را در محیط پُر سروصدا می‌گذرانید؟
• آیا صدای وزوز، فش‌فش یا زنگ از گوش خود می‌شنوید؟
• آیا از مکالمه‌های گروهی خودداری می‌کنید؟

اگر به بیشتر سوالات فوق «بله» پاسخ داده‌اید، به شنوایی‌شناس مراجعه کرده و شنوایی خود را بررسی کنید.

تست غربالگری عمومی

ممکن است پزشک از بیمار بخواهد یک گوش را بپوشاند و از او درباره چگونگی شنیدن کلمات گفته شده در شدت‌های مختلف توضیح بخواهد، همچنین حساسیت به سایر صداها را بررسی کند. اگر پزشک به مشکل شنوایی مشکوک باشد، فرد را به شنوایی‌شناس (ادیولوژیست) ارجاع می‌دهد.

آزمایش‌های بعدی که انجام خواهد شد، عبارتند از:

تست دیاپازون:

آن همچنین به آزمایش رین (Rinne) معروف است. دیاپازون  وسیله فلزی دو شاخه‌ای است که هنگام ضربه، صدا تولید می‌کند. تست‌های ساده دیاپازون ممکن است به پزشک در تشخیص وجود کم شنوایی و این‌که مشکل از کجاست، کمک کند. دیاپازون مرتعش‌شده را روی استخوان ماستوئید پشت گوش قرار می‌دهد. از بیمار خواسته می‌شود وقتی دیگر صدایی را نمی‌شنود، بگوید. سپس، دیاپازون که هنوز هم ارتعاش دارد را در 1 تا 2 سانتی‌متری مجرای گوش قرار می‌دهد. از بیمار دوباره سوال می‌شود که آیا او می‌تواند صدای دیاپازون را بشنود.

ازآنجاکه انتقال هوایی از انتقال استخوانی بیشتر است، بیمار باید بتواند ارتعاش دیاپازون را بشنود. اگر او در این مرحله نتواند آن را بشنود، بدان معناست که انتقال استخوانی نسبت به انتقال هوایی برتری دارد. این مسئله نشانگر مشکلی در رسیدن امواج صوتی از طریق مجرای گوش به حلزون است.

شنوایی‌سنجی:

بیمار هدفون روی گوش‌هایش می‌گذارد و صدا به یک گوش ارسال می‌شود. طیف‌های مختلفی از صداها با شدت و فرکانس‌های مختلف به بیمار ارائه می‌شود. هر بار که صدا شنیده می‌شود، بیمار علامت می‌دهد. هر صدا در شدت‌های مختلف ارائه می‌شود، به این ترتیب شنوایی‌شناس می‌تواند تشخیص دهد که در آن شدت، صدا در آن لحظه دیگر شنیده نمی‌شود. همین تست با کلمات نیز انجام می‌شود. شنوایی‌شناس کلمات را در شدت‌های مختلف (بر حسب دسی‌بل) بیان می‌کند تا جایی که فرد دیگر نشنود.

تست مرتعش‌کننده استخوانی: این مورد برای یافتن چگونگی عبور صدا از استخوان‌ها استفاده می‌شود. مرتعش‌کننده استخوان روی ماستوئید قرار می‌گیرد. هدف این است که عملکرد عصبی که این سیگنال‌ها را به مغز منتقل می‌کند، اندازه‌گیری شود.

غربالگری شنوایی کودکان

آکادمی اطفال آمریکا (AAP) توصیه می‌کند که کودکان تست‌های شنوایی را در مواقع زیر انجام دهند:

• پیش از شروع مقطع دبستان
• در سن 6، 8 و 10 سالگی
• حداقل یک بار وقتی که در مقطع دبیرستان هستند

تست شنوایی نوزادان

تست گسیل‌های صوتی گوش (OAE) شامل قرار دادن پروب کوچکی در مجرای گوش خارجی است. معمولا در حالی که کودک آرام است، انجام می‌شود. این پروب صداهایی را می‌فرستد، سپس صداهای برگشتی (اِکو) از گوش داخلی را بررسی می‌کند. اگر اِکو وجود نداشته باشد، ممکن است کودک لزوما مشکل شنوایی نداشته باشد، اما پزشکان برای اطمینان از این موضوع و کشف این مسئله نیاز به انجام آزمایشات بیشتر مانند ABR دارند.

درمان کم شنوایی و ناشنوایی

روش‌های درمانی مختلفی برای افراد مبتلا به انواع کم شنوایی در دسترس است. درمان به علت و شدت کم شنوایی بستگی دارد. کم شنوایی حسی‌عصبی قابل درمان نیست. چنانچه سلول‌های مویی حلزون آسیب ببینند، ترمیم نمی‌شوند. با این حال، روش‌ها و درمان‌های مختلفی می‌تواند به بهبود کیفیت زندگی کمک کند.

سمعک

سمعک‌ها انواع مختلفی دارند. آن‌ها در طیف وسیعی از اندازه‌، تکنولوژی و سطح قدرت تولید می‌شوند. سمعک‌ها کم شنوایی را درمان نمی‌کنند، بلکه صدا را تقویت می‌کنند تا فرد کم شنوا بتواند گفتار را واضح‌تر بشنود و درک کند. سمعک‌ها از میکروفون، تقویت‌کننده، بلندگو و باتری تشکیل شده‌اند. امروزه، آن‌ها بسیار کوچک و مخفی هستند و می‌توانند درون گوش قرار گیرند. سمعک برای فردی که کم شنوایی عمیق دارد یا ناشنوا است، مناسب نیست. شنوایی‌شناس برای اطمینان از مناسب بودن اندازه سمعک از گوش قالب‌گیری می‌کند. سپس با توجه به نیازهای شنوایی سمعک را تنظیم می‌کند.

انواع سمعک:

• سمعک پشت گوشی
• سمعک نامرئی
• سمعک داخل مجرا
• سمعک داخل گوشی
• سمعک ریک یا رایت (RIC یا RITE) 

کاشت حلزون

اگر پرده گوش و گوش میانی به‌درستی کار کنند، کاشت حلزون ممکن است برای فرد مفید باشد. در عمل جراحی کاشت حلزون، الکترودهای نازکی درون حلزون قرار می‌گیرند. این الکترودها عصب شنوایی را با انرژی الکتریکی و از طریق ریزپردازنده کوچکی که در زیر پوست در پشت گوش قرار دارد، تحریک می‌کنند.

کاشت حلزون برای کمک به بیمارانی است که اختلال شنوایی آن‌ها ناشی از آسیب به سلول‌های مویی در حلزون است. آن معمولا باعث بهبود درک گفتار می‌شود. جدیدترین دستگاه‌های کاشت حلزون به بیماران کمک می‌کنند از موسیقی لذت ببرند، گفتار را بهتر درک کنند و در هنگام شنا از پردازنده‌های خود استفاده کنند. طبق آمار موسسه ملی بهداشت (NIH)، از سال 2012 حدود 58000 بزرگسال و 38000 کودک در ایالات متحده تحت عمل جراحی کاشت حلزون قرار گرفته‌اند. سازمان بهداشت جهانی (WHO) می‌گوید تقریبا 219000 نفر در سطح جهان از آن استفاده می‌کنند که بیشتر آن‌ها در کشورهای صنعتی هستند.

قسمت خارجی دستگاه شامل:

• میکروفون: صدا را دریافت می‌کند.
• پردازنده گفتار: این قسمت صداهایی را که بیشتر مهم است، از جمله گفتار را اولویت‌بندی می‌کند. سیگنال‌های صوتی الکتریکی به کانال‌ها تقسیم می‌شوند و از طریق سیم بسیار نازکی به فرستنده ارسال می‌شوند.
• فرستنده: این قسمت کویل (coil) است. در پشت گوش خارجی قرار دارد و سیگنال‌های صوتی پردازش شده را به دستگاه داخلی کاشته‌شده منتقل می‌کند.

در داخل:

• جراح گیرنده و محرک را در استخوان زیر پوست قرار می‌دهد. سیگنال‌ها به تکانه‌های (ایمپالس‌ها) الکتریکی تبدیل می‌شوند و از طریق سیم‌های داخلی به الکترودها ارسال می‌شوند.
• حداکثر 22 الکترود داخل حلزون کار گذاشته می‌شود. تکانه‌ها به اعصاب و سپس مستقیم به مغز فرستاده می‌شوند. تعداد الکترودها به تولید‌کنندگان دستگاه کاشت بستگی دارد.

کودکان معمولا در هر دو گوش دستگاه کاشت حلزون دارند، در حالی که بزرگسالان تمایل دارند فقط یکی داشته باشند.

زبان اشاره و لب خوانی

برخی از افراد مبتلا به اختلال شنوایی ممکن است در گفتار و همچنین درک گفتار دیگران مشکلاتی داشته باشند. درصد بالایی از افراد مبتلا به اختلال شنوایی می‌توانند سایر راه‌های برقراری ارتباط را یاد بگیرند. لب خوانی و زبان اشاره را می‌توانند جایگزین یا مکمل ارتباط شفاهی باشد. طیف وسیعی از زبان‌های اشاره وجود دارد که در برخی موارد با یکدیگر خیلی متفاوت هستند.

لب خوانی

به آن گفتارخوانی نیز می‌گویند، لب خوانی روشی برای درک زبان گفتاری با تماشای حرکات لب، صورت و زبان گوینده است. افرادی که پس از فراگیری صحبت کردن دچار اختلالات شنوایی شده‌اند، می‌توانند سریع لب خوانی را یاد بگیرند. این مورد برای کسانی که کم شنوا به دنیا می‌آیند، صدق نمی‌کند.

زبان اشاره

این زبانی است که از علائم ساخته‌شده با دست‌ها، صورت و وضعیت بدن استفاده می‌کند، اما صدایی ندارد. این روش را بیشتر افراد ناشنوا استفاده می‌کنند. انواع مختلفی از زبان اشاره وجود دارد. زبان اشاره انگلیسی (BSL) با زبان اشاره آمریکایی (ASL) خیلی متفاوت است. برای مثال، زبان اشاره انگلیسی از الفبای دو دست استفاده می‌کند، در حالی که زبان اشاره آمریکایی از الفبای یک دست استفاده می‌کند. برخی از کشورها از زبان اشاره معرفی‌شده توسط مبلغان استفاده می‌کنند. برای مثال زبان اشاره نروژی در ماداگاسکار استفاده می‌شود.

زبان اشاره کاملا متفاوت از زبان گفتاری است و دستور زبان در زبان اشاره انگلیسی همانند زبان انگلیسی گفتاری نیست. زبان اشاره آمریکایی از لحاظ گرامر بیشتر شبیه به زبان گفتاری ژاپنی است تا زبان گفتاری انگلیسی.

پیشگیری

هیچ چیز نمی‌تواند از مشکلات شنوایی ناشی از اختلالات هنگام تولد یا کم شنوایی ناشی از بیماری یا حوادث پیشگیری کند. با این حال، برخی اقدامات می‌تواند انجام شود تا احتمال ابتلا به کم شنوایی شما کاهش یابد. سیستم شنوایی و گوش ممکن است به چندین روش مختلف دچار آسیب شود. قرار گرفتن طولانی مدت در معرض صداهای بیشتر از 85  دسی‌بل (مانند ماشین چمن زنی) در نهایت ممکن است باعث کاهش شنوایی شود.

اقدامات زیر ممکن است به شنوایی شما کمک کند:

• تلویزیون، رادیو، موسیقی و اسباب‌بازی‌ها: صدا را خیلی زیاد بلند نکنید. کودکان به اثرات مخرب موسیقی با صدای بلند حساس هستند. اسباب‌بازی‌های صدادار می‌توانند شنوایی کودکان را در معرض خطر قرار دهند.
• هدفون‌‌ها: استفاده از هدفون و هندزفری با صدای بلند می‌تواند باعث آسیب به سلول‌های مویی گوش داخلی و کم شنوایی شود.
• بهداشت حرفه‌ای: اگر در محیط‌های پُر سروصدا کار می‌کنید، از قالب‌های ضدصوت یا محافظ گوش استفاده کنید.
• مکان‌های تفریحی: اگر به کنسرت‌های پاپ، مسابقات اتومبیلرانی، سایر رویدادهای پُر سروصدا می‌روید، از قالب‌های ضد صوت استفاده کنید.
• گوش پاک‌کن: از گوش پاک‌کن برای تمیز کردن گوش‌‌ها استفاده نکنید. استفاده از آن ممکن است به پرده گوش شما آسیب برساند.

منبع : medicalnewstoday